Af kvefi, Bukowski og andleysi

Þriggja daga helgi liðin og ég hef ekkert afrekað nema að horfa á tvær videomyndir, þrífa klósettið og drekka tvo bjóra á Ölstofunni. Er búin að vera eitthvað kvefuð og slöpp. Andlaus og í fúlu skapi í þokkabót. Svona getur þetta líka verið hjá kúltíveruðum og klárum kynbombum, við erum bara mannlegar. Kemur meira að segja fyrir að ég kúki en á túr fer ég auðvitað ekki.

Ég lauk við að bursta tennurnar og fór aftur í rúmið. Ég hafði ekkert þrek lengur, engan neista. Ég var teiknibóla, ég var gólfdúkur.
Ég ákvað að halda mig í rúminu til hádegis. Ef til vill yrði þá helmingurinn af veröldinni dauður og það yrði þá helmingi þolanlegra að fást við hana. Ef til vill liti ég betur út þegar ég færi á fætur um hádegið, liði betur. Ég þekkti einu sinni mann sem hafði ekki hægðir dögum saman. Á endanum sprakk hann í loft upp. Í alvörunni. Skíturinn spýttist út um magann á honum.
Síminn hringdi. Ég lét hann hringja. Ég svaraði aldrei símanum á morgnana. Hann hringdi 5 sinnum og hætti. Loksins. Ég var einn með sjálfum mér. Eins viðbjóðslegur og ég var var það betra en að vera með einhverjum öðrum, hverjum sem var, öllum þarna úti, með sínar aumkunarverðu brellur og handahlaup. Ég dró sængina upp að hálsinum og beið (Bukowski, 1994).

Þessi snillingur kemst svo skemmtilega að orði. Rakst á þennan kafla í Pulp sem ég er að lesa núna og þetta lýsir ágætlega hvernig mér er búið að líða um helgina. En á morgun er mánudagur og eins og kerlingin sagði þá bera mánudagar iðulega með sér mikinn kraft og gæfu og á mánudögum hverfa kvefpestir á braut út í kuldann.
Ætla að tölta mér út á videóleigu og taka einhverja yndislega amersíka dellu til að stytta mér stundir á milli hóstakasta, snýtinga og klósettferða!

Lifið heil og njótið nýrrar vinnuviku!


Charles Bukowski og félagi