Það er ekki gott að segja

Það var kannski eins gott að ég hafði ekki þegar tekið vorinu opnum örmum. Berað mig í sumarkjól með páskaliljur í hárinu því það gerði haglél í gær. Og það spáir rigningu út vikuna. Amsterdam ó fagra en blauta Amsterdam. En það snjóar allavegana ekki. Og hér er ég ekki talin stórskrítin þó ég fari allra minna ferða á hjóli. Noti stundum almennings samgöngur og labbi jafnvel í meira en tvær mínútur. Heima var ég stelpan á hjólinu. Skrítna konan sem tók rútu landshlutanna á milli. Fór í strætó með hinu þroskahefta fólkinu á verndaða vinnustaðinn minn hjá ríki eða borg. Ég tel það til lífsgæða að þurfa ekki að eiga bíl án þess að vera talin stórfurðuleg. Fá að vera bara eins og hinir á hjólinu mínu. Hjólgarminum mínum sem er ekki einu sinni með gíra. Ef það væri hjólamenning á Íslandi væru ekki bara hjól. Það væru fjallahjól og fansíhjól. Konuhjól og pæjuhjól. 3, 5, 7. 14 og 32 gíra. Fislétt keppnishjól. Fólk ætti hjól fyrir borgina og hjól fyrir sveitina. Á 21 tommu negldum dekkjum fyrir veturinn. Með hraðamæli og púlsmæli. Kannski flyt ég bara heim og fæ mér jaris eða jeppa. Hver veit.


Hjólastæði við Central station Amsterdam