Skólinn minn er líka huggulegur

Vinkona mín sem hóf nám við Kaupmannahafnarháskóla í haust sendi mér pistil um daginn og lýsti því hversu yndislegt væri að sækja tíma í skólanum. Byggingarnar væru gömul falleg hús með sjarmerandi görðum inn á milli þar sem gott væri að drekka kaffið sitt. Þar væri sko engin Odda stemmning. Í mínum skóla er Odda stemmningin algjör. Sálfræðibyggingin er steinsteypukubbur á tíu hæðum. Þar æða um ganga vel tilhafðar píur á fyrsta ári, lúðalegir táningsstrákar og prófessorar í t-shirts með sniðugum áletrunum eða snjáðum jakkafötum. Ég drekk kaffið mitt í dapurlegri kaffistofu eða bara tölvustofunni og kaupi mér stundum pizzusneið í mötuneytinu. En á laugardaginn gerðust undur og stórmerki. Skólinn fagnaði þá 100 ára afmæli sálfræðinnar við skólann. Að því tilefni var boðið til afmælisveislu. Og skólanum var á einni nóttu breytt úr þessum gráa steinsteypukubbi í klúbb. Maður gekk rauðan dregil inn í húsið og þar tók á móti manni kampavín og fínheit. Lesstofunni var umturnað í lounge, með pálmatrjám og bleikum pullum, í holinu niðri var dansgólf, í einum salnum spilaði hljómsveit, gólfin voru teppalögð og lýsingin var eins og í rauða hverfinu, húsgögnum skipt út, reykvél magnaði stemmninguna og matur og drykkur var í boði. Um gangana óð svo skemmtileg blanda af fólki á öllum aldri. Jafnvel nokkrir kúrekar líka. Og ég skemmti mér alveg frábærlega. Hló held ég stanslaust í 4 tíma og dansaði eins og brjálæðingur. Fór svo á barinn á móti skólanum og dróg loks nokkra félaga heim í höllina mína og hló fram á morgun.
Skólinn minn


Skólinn minn


Ég og félagar í höllinni þegar líða tók á morguninn (trúlega um fimm leitið).

Í dag er í mér einhver helvítis pest. Verð vonandi hressari á morgun því þá er ég að fara á tónleika með hljómsveitinni Beirut. Hlakkka til.