Björt ljos borgarljos

Ég hef ekki verið í neinu bloggstuði undanfarið. Og ég er það ekki enn. Þessvegna ætla ég að leyfa Magnúsi Þór Jónssyni að skemmta ykkur í dag.

Björt ljós borgarljós

Ég er fæddur undir fjallinu
en mér féll ekki líf í sveit
mér fannst búskapurinn baslið tómt
og borgin gefa fyrirheit
og með þungri og vaxandi þrá
þangað hugurinn leit

Svo eirði ég loks ekki lengur
ég hafði látið mig dreyma nóg
ég fékk ekki fararleyfi
fór ég þó
og yfir fjöll og firnindi
að finna gæfuna þar sem hún bjó

Svo sá ég borgina bera
við blámann það var tekið að rökkva
ég féll í stafi af fögnuði
ég fann hvorki heimþrá né klökkva
og á kaf í leiftrandi ljóshafið
lét ég mig sökkva og sökkva

Björt ljós borgarljós
þið blekktuð mig einsog alla fyrr og síðar
váljós villuljós
ég verð í þessum sporum dagshríðar
ég hata þig borg einsog hjartað í brjósti mér
því hendurnar þínar banvænu eru svo blíðar

Ég var sonur bóndans á bænum
með blá augu og ljósa lokka
og drottningar gera sér dælt við mig
þær vilja dufla við litla hnokka
þær hvísla að mér hásar: þú ert svo hrár og ferskur
hjartað mitt láttu nú klárinn þinn brokka

Og með koss á kirsuberjavörum
kúri ég mig hjá þeim öllum
með augnskugga maskara ælæner
ættaður lengst onúr fjöllum
þú ert svo krúttlegur hvísla þær
og komin af tröllum

Og þyngdaraflið það örmagnast
tíma og eilífð er varpað fyrir róða
og það snjóar óminni og alsælu
upphaf speglinum góða
og björt ljósin þau blinda mig
en á borgina fellur móða

Björt ljós borgarljós
þið blinduðuð mig einsog alla fyrr og síðar
váljós villuljós
ég verð í þessum sporum dagshríðar
ég hata þig borg einsog hjartað í brjósti mér
því hendurnar þínar banvænu eru svo blíðar

Ég hef ekki lengur mína lokkandi brá
lífið tók hana frá mér
en sú litla og stopula stund
sem ég stóð hér við hún er skráð öll á mér
og til þess eru vítin að varast þau
það vill enginn lengur sofa hjá mér

Og þannig fór um ferðina mína
hún er fljótsögð restin
á klósettinu á stöðinni þar sit ég og svitna
þeir segja að það sé pestin
en dauðinn hann hinkrar við dyrnar
ó drottinn minn bara að ég væri laus við frestinn

Það er dimmt þó sé ég dálítið til
því á dyrnar er komin rifa
ég hlusta eftir hjóði
ég heyri klukkuna tifa
það er sjálfsagt nokkuð síðbúið
en svo læra menn að lifa